Oğuz Han

“Geliyor, geliyor” diye bağırıyorlardı şaşkınlık dolu seslerle. Neydi gelen? Yoksa baskına mı uğramışlardı. Hızla doğruldu Oğuz ve eli kılıcına uzandı. O anda çadırının doğu tarafından keçe örtü yırtıldı. Mavi bir ışık yığını daldı içeri. Masmavi olmuştu çadır aydınlıktan. Ya da Oğuz Han’a öyle gelmişti. Işığın içinde gök rengi bir kurt belirdi. Kızıl gözlerini dikti Oğuz’a. Karşılıklı duruyorlardı. Sanki Gök Kurt dile gelecek ve Oğuz Han’a bir şey söyleyecekti. Peşinden savaşçılar geldiler heyecanla. Bu görkemli manzara karşısında donup kaldılar. Oğuz Han onları gönderdi çadırından. Gün aydınlanana kadar Gök Kurt’la karşılıklı oturup beklediler. Oğuz Han bunun tanrısal bir işaret olduğunun farkındaydı. Kalktı dışarı çıktı Gök Kurt. Ardından da Oğuz Han. Gök Kurt o anda dile geldi: “Beni izle Oğuz Han” dedi. Oğuz şaşırmıştı ama bu tanrısal buyruğu ikiletmedi. “Kalkın, çadırları toplayın, gidiyoruz!” Savaşçılar şaşkın, gözleri bir Oğuz Han’ın üzerinde bir Gök Kurt’taydı...