Divan Yolu Dergisi 35

Piyanist Bu ne arkadaşım? Evet dört bacaklı bir şey de, ata benzemiyor. Yo hayır, cansız bu; ama sehpa da değil… Ses çıkarıyor fakat korna değil, bilemedin, zurna da değil. ¦ ¦ ¦ Bu ne arkadaşım? Bak şuraya, şuraya… Ne çok tuşlar var, sıra sıra dizilmişler yan yana ve üst üste. Ardı ardına da basabiliyorsun, aynı anda birlikte de… Bunlara parmaklarını dokunduruyorsun, bazen hızlı bazen yavaş; bazen sert, bazen yumuşak… Her dokunuşun; gizlice bir yerlere gidiyor, varacağı kısma ulaşıyor ve kulağına geri dönüyor. Senin parmağınla - senin dokunuşun, senin kulağına ses olarak dönüyor ve aynı anda bütün kulaklara… ¦ ¦ ¦ Bu neymiş arkadaşım? Ne at ne inekmiş; ne sehpa ne masaymış, ne korna ne zurnaymış… Bu piyanoymuş da sen, piyanist misin? Piyanist, sen misin? Şarkının çalınmasını istiyorsan piyanoda sen oturacaksın… ¦ ¦ ¦ Evlat sayısı kadar tuş var yeryüzünde, çevrene bak! Peki bunca bembeyaz tuşlar, aaahh; kimin piyanolarında -onlara- ses olacaklar, başkalarının melodisi olacaklar… Kimin şarkısı olarak çalınacaklar, sen oturmadığın zaman bir piyanonun başına? ¦ ¦ ¦ Sen, senin şarkın çalınsın istiyorsan… Sen, şarkın çalınsın istiyorsan, piyanist ol. Piyanist ol ve şarkını çal… Piyanist isen, şarkın çalınır! ¦ ¦ ¦ Başkalarının şarkısını beğenmemektir, en kolay iş; iyi de hadi dinlet bize, senin şarkın hangisi? Şarkın mı yok, piyanon mu? Gel buraya… Hadi birlikte dokunalım şu temiz, masum, beyaz tuşlara; hadi aynı piyanoyu çalalım, aynı şarkıyı, bizim şarkımızı dinleyelim - dinletelim birlikte… ..... Şu an elinde tuttuğunu sen, bir kâğıt destesi mi sanıyorsun hâlâ? Biz onun her kelimesiyle bir cana dokunuyoruz, bir kalbe giriyoruz. Kendi şarkımızı çalıyoruz. Bu şarkı bizim, çünkü piyanonun başında biz oturuyoruz. Çünkü şunu iyi biliyoruz; ..piyanist sen isen, şarkın çalınır!