Hikayemin Adı Kırmızı

Hikâyemin Adı Kırmızı’da Durdu... Yoklukla varlık arasında geçen bir zaman... Saniyeleri tutmak zor, ellerinden kayıp giden bir yıldız sanki an... Hayal perdesi içinde bir varmış, bir yokmuş gibi ayak izlerini gerçek sandığımız bir ilüzyon sanki zaman... Yolculuk hep kişiye özel... En çok da duygular, düşünceler, hatıralarla hep kendine boyanan... Kendi yazdığım bir filmin sahnesinde anıları zihnimde yaşatırken, sevdiklerim mavinin en güzel tonuyla son danslarını ettiler... Başka bir sabaha, başka bir güneşe doğmak üzere gittiler... Şimdi onlara en çok aşkın rengi mavidir yakışan... Bana da yeni yalan zamanları kırmızıya boyamak... Ve tüm bu hikâyeyi şehrin ışıklarında maviyle buluşturmak... Şimdi tüm sokakları yeşile boyamak sonra tüm zamanlardan çalıp kırmızıda durdurmak istiyorum... Ben sevdiklerimi bu yüzden siyahın matemiyle değil, aşkın mavisinde renklere boyadım... Şimdi ışıkları aç... Şehrin ışıkları az önce maviyle buluştu... Hikâyemin Adı Kırmızı’da durdu... (Tanıtım Bülteninden)