pera

“Küçük, dolambaçlı arka sokakların şiiri hiçbir şeye değişilmez. Şiirin ta kendisidir çünkü. Pera da küçük, dolambaçlı sokakla­rın ağababasıdır. Bunun için Büyük Cadde’nin (Grand Rue de Péra) sağlı sollu sokaklarından birine girmek yeter. (...) Bu sokaklara hiçbir şey düşünmeden dalınmalı. (Hem şiirin eli ancak böyle tutu­lur.) Öyle dalmalı ki, böylece de nerde olduğumuz bilinmemeli. Bilinmemenin o büyüsü, tansıklığı yaşanmalı. Yalnız gitmek, gitmek... Bir bu düşünülmeli. Başkaca da hiçbir şey. Usun –o canavarın– zincirlerinden kurtulmak. (Us, canavardır.)” Nerede bir sokak görse bakmadan edemeyen İlhan Berk, caddeleri, Park Otel’i, gizemli pasajlarıyla, bir gayya kuyusu olan Tarlabaşı’sıyla, Asmalımescit’i, Tepebaşı’sı ve insanlarıyla; sokakları ve evleriyle bir taşbaskısı, bir çıkma, bir labirent, bir harita olan Pera’yı okuyor. “Bir Karşıyaka (Bizans’ın uykusuz tarihinde). Hırçın bir coğrafya: Karanlık” Pera’yı.