Karakış Diyarı - Elfyurdu Destanı I: Son Akın

“Anlık bir esintinin yardımıyla kuş, uzun süredir tünediği yerden hızlıca kanat çırparak havalandı. Az önce yavrularını beslediği karlı kayalıklar üzerindeki yuvasını giderek ardında bıraktı. Yeteri kadar yükselip uğuldayan rüzgârı da arkasına alınca, kanatlarını iyice açarak gökyüzünde daireler çizmeye başladı. Tıpkı o günkü ilk avını yakalamadan önce yaptığı gibi sürekli dönüyor ve keskin gözleriyle altında uzanan uçsuz bucaksız beyaz düzlük üzerinde bir hareket arıyordu. Gökyüzünde çizdiği daireler öylesine büyüktü ki, eğer rüzgâr esiyor olmasaydı, böyle büyük ve heybetli kanatlara sahip bir kuş bile bu manevraları yapmakta zorlanabilirdi. Neyse ki bu durum bugün için geçerli değildi.” (Kitaptan)