Victor Hugo, aydınlanmacı hümanizmin geleneğinde, suç ile ceza ilişkisinin insansız bir mıntıkada tartışılmasının anlamsızlığı-na işaret eder gibidir.
Onun kişisi, hayat ile
ölüm arasındaki dar sınır çizgisinin üzerinde, geri dönülmez bir noktada durmaktadır. Önünde bütün yolların sonu vardır: İnfaz. Ve bu infazdan kurtulmanın
tek ihtimali vardır: Toplum vicdanından ya da yargıçlardan
umabileceği merhamet.