Sofi

Kefaloz kumsalı... Gözlerimin ucundaki, mavi huzur... Hiç değişmeden kalmış nadir ada fotoğraflarından biri gibi karşımda duruyor. Tüm sahili neredeyse boydan boya gören otelin verandasına çıktığımda gün doğmak üzereydi. ''Az sonra güneş doğacak Gökçeada'da ve ben Kelafoz'daki batışını göremeden geçip gidecek. Bedenime değerek akıp geçecek zaman ve günün birinde ruhumu bıraktığım o kumsalda kendimle buluşacağım.'' dizeleri hasretle döküldü dudaklarımdan. Zamanın, zamansızlığında kaybolan ruhum, artık geri dönmüştü.