Kaplan

"Gölge çocukları ağlamıyordu. Gözlerinden akan yaşlara, kısılan, boğulan, titreyen seslerine inat ağlamıyorlardı. Bu onların en yakın oldukları ve ne olursa olsun en yakınları kalacakları anda; gözlerinden süzülenler, onları ebediyen birbirine mühürleyen tutkalları, saf, tertemiz, içten gelen bağlarının acı ile eriyen mühür mumlarından başka bir şey değildi. Birbirlerinin gözlerine hiçbir zaman unutulmayacak ve hiçbir zaman eskimeyecek bir şefkat ile baktıktan sonra, ateşin yanında kalın kıyafetleriyle uyuyan Yaşar’ı da aralarına alıp, soğuyan havada, kardeşliklerini üzerlerine örtü yapıp sarıldılar." Sizinkiler kadar şanslı doğamamış çocukların hayatına bir de bu pencereden bakmak ister misiniz?