Gök Gürültüsü

“O gün mezarlıkta burnuma gelen toprak kokusu hiçlikti, boşluktu. Yanımda daha önce hiç tanımadığım bir adamla annemi kurtuluşa uğurluyorduk. Kurtulmuştu annem, ‘yaşamak’ diye bildiği bu zorunluluktan kurtulmuştu. Hiç kurtulmayı düşünmüş müydü? Ben o gün annemi gömerken bir karar verdim, kurtulmak için kaderi beklemeyecektim. Yaşam beni terk edemeyecekti, ben istediğim zaman terk edecektim yaşamı, kurtulacaktım onun yükünden. Bu ne kadar rahatlatıcı ne kadar güzel bir duyguydu. O an için yaşamaya karar vermiştim. Buralı olmadığımı, altına sığınılacak bir kuşkanadım olmadığını bilerek yaşayacaktım. Kellemi koltuğumun altına alarak yaşayacaktım. ‘Elveda,’ diyecek hiçbir şeyim yoktu, olmayacaktı. Benim kaybedecek bir şeyim yoktu. Olmayacaktı da. Ben istediğim an kolumu hafifçe kaldıracaktım ve kellem yere yuvarlanacaktı. Kendimi çok güçlü hissettim, yanımdaki yabancı olmasa elimdeki şemsiyeyi fırlatıp, yağan yağmura inat başımı göğe kaldırıp avazım çıktığı kadar bağırabilir, dünyaya meydan okuyabilirdim.” Hayatı boyunca dipsiz bir uçurumun kenarından yürümek zorunda kaldı Seher. Her an tökezlemesi, ayağının kayması an meselesiydi. Tutunacak bir şeyler ararken kitapları keşfetti; okudukça hayatı ve kendini sorgulayacağı kitapları.