Tüylü

Damda yalnız kaldım. Bu, benim için hiçte iyi değildi. Çünkü canım oyun oynamak istiyordu. Kapıya doğru bir hamle yaptım. Baktım, kapı kapalı. Bir hamle daha yaptım, yine açamadım kapıyı. Canım sıkıldı. İlk günden kendimi kapana kısılmış gibi hissettim. Bir yandan kapıyı tırmalıyor, bir yandan avazım çıktığı kadar bağırıyordum: -Açın kapıyı! Ben daha oyun kedisiyim! Sizinle oynamak istiyorum… Böyle demek istiyordum ama ağzımdan sadece “miyav…” sesi çıkıyordu. O da zayıf, cılız bir ses… Bir bebek sesi gibi…